كارگرچیست؟موجودی است عصبی،بی پول،دارای ایرانسل،

سیگاری،تحصیلات ابتدایی،تربیت صفر،قیافه دلقك.

این جانداران در اكثرنقاط كشور به صورت گروهی زندگی میكنند،

این موجودات سرگردان ازگوجه وتخم مرغ تغذیه میكنند.

پیشاپیش روزگارگر مبارك 

شركت سايپا اعلام كرد:

عمر دست خداست پرايد فقط وسيله است 

پدرم سینه اش را مقابل گلوله دشمن
برهنه کرد و نگذاشت به حریم ایران
تجاوزکنند...
و تو سینه ات را مقابل دوربین دشمن
برهنه کردی و گذاشتی به شرافت ایران

تجاوز کنند... 

خیابان نیست ؛

كه از همان جایی آمدی بروی

بــفـــهــمـــ !!

این لا مذهب اسمش احساس است... 

نبودنت را هر روز ديكته ميكنم....

وبازصفر ميشوم

آري

هنوزنبودنت را ياد نگرفته ام... 

به فکر نوازش دست های منی

بی آنکه بدانی دلم است

که تنها مانده ، دست هایم دو تایند ...!! 

1-درکدام جنگ ناپلئون مرد؟

در اخرین جنگش

2-اعلامیه استقلال امریکا درکجا امضاشد؟

در پایین صفحه

3-چگونه می توانید یک تخم مرغ خام را به زمین بتنی بزنید بدون ان که ترک بردارد؟

زمین بتنی خیلی سخت است و ترک بر نمی دارد

4-علت اصلی طلاق چیست؟

ازدواج

5-علت اصلی عدم موفقیتها چیست؟

امتحانات

6-چه چیزهایی را هرگز نمی توان درصبحانه خورد؟

نهار و شام 

این هم از دموکراسی در افغانستان

 با کسی که دوستش دارید…فیلم نبینید..نخوابید..آهنگ گوش

ندهید..کتاب نخوانید.. و کلا خاطره نسازید !!!…

وقت نبودنش می فهمید که چه میگویم..…………

 دانی که چرا چوب شود قسمت آتش ؟ 

 ای کسانی که دم از رفاقت میزنید:))
.
.
.

لااقل هر 39 روز یکبار احوالی از دوست خود بگیرید که اگر مرده بود به چهلمش برسید.

  میگویند  وقتی رضا شاه تصمیم گرفت بانک ملّی را تأسیس کند برای بازاری ها پیغام فرستاد که از بانک ملّی اوراق قرضه بخرند. هیچکدام از تجّار بازار حاضر به این کار نشد. وقتی خبر به خانم فخرالدّوله، مالک بسیار ثروتمند، خواهر مظفّر ادین شاه  و مادرمرحوم دکتر امینی رسید به رضاشاه پیغام فرستاد  که مگر من مرده ام که می خواهی از بازار  پول قرض کنی ؟ من حاضرم در بانک ملّی سرمایه گذاری کنم. و به این ترتیب بانک ملّی با پول خانم فخرالدّوله تأسیس شد.

هرسال اين موقع واسم ايميل گردهمايي موفرفريا ميومد ولي امسال نيومده 

شبي در محفلي ذکر علي بود 
شنيدم عارفي فرزانه فرمود 
اگر آتش به زير پوست داري 
نسوزي گر علي را دوست داري 
خورشيد شکفته در غدير است علي 
باران بهار در کوير است علي 
بر مسند عاشقي شهي بي همتاست 

بر ملک محمدي امير است علي  

میتوانم کسی باشم که آسمانش پرستاره است ، رنگ عشق را ندیده ولی عاشق است.



میتوانم شمعی باشم که عاشق هزار پروانه است ، سوختن پروانه را باور ندارد و مثل خورشید گرم گرم است.



میتوانم سرابی باشم برای دلها ، زخمی باشم برای دردها ، سنگی باشم برای شکستنها.



میتوانم بشکنم دلها را، به بازی بگیرم قلبها را ، و بسوزانم نامه ها را.



میتوانم دو رنگ باشم یک قلب رنگارنگ داشته باشم ، میتوانم در آغوشها بخوابم و آرام باشم.



در مرامم نیست اینگونه باشم ، دلی سیاه و قلبی پر ازدحام داشته باشم .



آسمانی بی ستاره دارم ، قلبی آواره دارم ، نه شمع هستم و نه خورشید ، من یک دل مهتابی دارم.



من که دلم پر از درد است پس چگونه مرحمی برای دردهایم باشم؟



من که خود یک دلشکسته ام ، در غم عشق نشسته ام پس چگونه باید آرام باشم.



نمیتوانم بنویسم قصه رفتنها ، غرق شدن در سراب دلها را .

مینویسم که اسیر دلهای بی وفا بودم ، هنوز قصه تمام نشده ، من نیز قربانی یک عشق دروغین بودم. 

 به ستاره قرمز روی بینی این خانم زل بزنید و 30 ثانیه پلک نزنید...

بعدش سریع به یه دیوار یا کاغذ سفید نگاه کرده و مدام پلک بزنید ... خـــــــــــــــــیلی بــــــــــــــــــــاحاله
شما دیگه عکس دختر که بصورت نگاتیو رو بصورت کامل و رنگی خواهید دید
ولی به شرط اینکه سریع پلک بزنید 

همین متن را این دفعه از پائین به بالا 

 شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظر شدن برنگشته، در را هم قفل کرده. داماد سراسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز کن. مریم جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده. لباس قشنگ عروسیش با خون یکی شده ، ولی رو لباش لبخنده! همه مات و مبهوت دارند به این صحنه نگاه می کنند. کنار دست مریم یه کاغذ هست، یه کاغذی که با خون یکی شده. بابای مریم میره جلو هنوزم چیزی را که میبینه باور نمی کنه، با دستایی لرزان کاغذ را بر میداره، بازش می کنه و می خونه : سلام عزیزم. دارم برات نامه می نویسم. آخرین نامه ی زندگیمو. آخه اینجا آخر خط زندگیمه. کاش منو تو لباس عروسی می دیدی. مگه نه اینکه همیشه آرزوت همین بود؟! علی جان دارم میرم. دارم میرم که بدونی تا آخرش رو حرفام ایستادم. می بینی علی بازم تونستم باهات حرف بزنم. دیدی بهت گفتم باز هم با هم حرف می زنیم. ولی کاش منم حرفای تو را می شنیدم. دارم میرم چون قسم خوردم ، تو هم خوردی، یادته؟! گفتم یا تو یا مرگ، تو هم گفتی ، یادته؟! علی تو اینجا نیستی، من تو لباس عروسم ولی تو کجایی؟! داماد قلبم تویی، چرا کنارم نمیای؟! کاش بودی می دیدی مریمت چطوری داره لباس عروسیشو با خون رگش رنگ می کنه. کاش بودی و می دیدی مریمت تا آخرش رو حرفاش موند. علی مریمت داره میره که بهت ثابت کنه دوستت داشت. حالا که چشمام دارند سیاهی میرند، حالا که همه بدنم داره می لرزه ، همه زندگیم مثل یه سریال از جلوی چشمام میگذره. روزی که نگاهم تو نگاهت گره خورد، یادته؟! روزی که دلامون لرزید، یادته؟! روزای خوب عاشقیمون، یادته؟! نقشه های آیندمون، یادته؟! علی من یادمه، یادمه چطور بزرگترهامون، همونهایی که همه زندگیشون بودیم پا روی قلب هردومون گذاشتند. یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کرد بیرون که اگه دوستش داری تنها برو سراغش. یادمه روزی که بابام خوابوند زیر گوشت که دیگه حق نداری اسمشو بیاری. یادته اون روز چقدر گریه کردم، تو اشکامو پاک کردی و گفتی گریه می کنی چشمات قشنگتر می شه! می گفتی که من بخندم. علی حالا بیا ببین چشمام به اندازه کافی قشنگ شده یا بازم گریه کنم. هنوز یادمه روزی که بابات فرستادت شهر غریب که چشمات تو چشمای من نیافته ولی نمی دونست عشق تو ، تو قلب منه نه تو چشمام. روزی که بابام ما را از شهر و دیار آواره کرد چون من دل به عشقی داده بودم که دستاش خالی بود که واسه آینده ام پول نداشت ولی نمی دونست آرزوهای من تو نگاه تو بود نه تو دستات. دارم به قولم عمل می کنم. هنوزم رو حرفم هستم یا تو یا مرگ. پامو از این اتاق بزارم بیرون دیگه مال تو نیستم دیگه تو را ندارم. نمی تونم ببینم بجای دستای گرم تو ، دستای یخ زده ی غریبه ایی تو دستام باشه. همین جا تمومش می کنم. واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمی خوام. وای علی کاش بودی می دیدی رنگ قرمز خون با رنگ سفید لباس عروس چقدر بهم میان! عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم. دلم برات خیلی تنگ شده. می خوام ببینمت. دستم می لرزه. طرح چشمات پیشه رومه. دستمو بگیر. منم باهات میام .... پدر مریم نامه تو دستشه ، کمرش شکست ، بالای سر جنازه ی دختر قشنگش ایستاده و گریه می کنه. سرشو بر گردوند که به جمعیت بهت زده و داغدار پشت سرش بگه چه خاکی تو سرش شده که توی چهار چوب در یه قامت آشنا می بینه. آره پدر علی بود، اونم یه نامه تو دستشه، چشماش قرمزه، صورتش با اشک یکی شده بود. نگاه دو تا پدر تو هم گره خورد نگاهی که خیلی حرفها توش بود. هر دو سکوت کردند و بهم نگاه کردند سکوتی که فریاد دردهاشون بود. پدر علی هم اومده بود نامه ی پسرشو برسونه بدست مریم اومده بود که بگه پسرش به قولش عمل کرده ولی دیر رسیده بود. حالا همه چیز تمام شده بود و کتاب عشق علی و مریم بسته شده. حالا دیگه دو تا قلب نادم و پشیمون دو پدر مونده و اشکای سرد دو مادر و یه دل داغ دیده از یه داماد نگون بخت! مابقی هر چی مونده گذر زمانه و آینده و باز هم اشتباهاتی که فرصتی....................

 یک حقیقت از اعراب که هیچ کسی بهش توجه نکرده!

تا حالا فکر کردین این جماعت پست و رزل خیانت پیشه چه موجوداتی هستن؟
به این نکته فکر کردین یک مسیح اومد اروپا و آمریکا ... 5 و نیم میلیارد آدم روال زندگی رو پیدا کردن ،

اما افراد در قالب...

124 هزار پیامبر
14 معصوم
12 امام
5 تن
.....اومدن این قوم درست نشدن !؟

این یک واقعیت که کسی راجعبش تفکر نکرده 

 باور کن آن "میم" مالکیتی که به آخر اسمم اضافه می کردی
بزرگترین و زیباترین

شاعرانه ای بود که شنیدم....

پليس باتوم به دست سر چهارراه؛حمايلي بر دوش داشت كه روي آن نوشته بود مهر و مهرباني

هرچندحال و روز زمين و زمان بد است

يك تكه از بهشت در آغوش مشهد است

حتى اگر به آخر خط هم رسيده ا ى

آنجا براى عشق شروعى مجدد است

ميلاد امام رضا مبارك

بسیار دور از هم قد کشیده‌ایم . هر یک بر فراز صخره‌ای بلند و دره‌ای عمیق؛ میانمان که با هیچ خاکستری پر نخواهد شد.

جدایمان کردند؛ از روز اول مهر. با پوشش‌های متفاوت.

مانتو و مقنعه و چادر تیره بر من پوشاندند و تو را با لباس فرم و کله‌ای تراشیده به ساختمانی دیگر فرستادند. من را به مدرسه‌ی دخترانه و تو را پسرانه .

دانشگاه هم که رفتیم جدایمان کردند. با ردیف‌های دور از هم . نیمکت‌های خانم‌ها و آقایان. با درها و راهروها و ورودی‌ها و خروجی‌های خواهران و برادران .

جدایمان کردند و ما بسیار دور از هم قد کشیدیم . در اتوبوس با میله‌ها و در حرم و امامزاده با نرده‌ها و در دریا و ساحل با پارچه‌های برزنتی . ..

آنقدر دور و غریب از هم بزرگ شدیم تا تو شدی راز درک ناشدنی‌ای برای من؛ و من شدم عقده‌ی جنسی سرکوب شده‌ای برای تو.

تا هر جا که دیگر نتوانستند جدایمان کنند، در تاکسی و خیابان، از زور نادانی و بیماری و عقده‌های جنسی، من در پی یک نگاه و توجه و متلک از تو باشم … و تو خود را به من بمالی و برهنگی ساق پایم حالی به حالی‌ات کند و نگاه حریص‌ات مانتو ام را بدرد .

جدا و بسیار دور از هم قد کشیدیم انقدر که تا پایین تنه هایمان معذب مان کرد خیال کردیم عاشق شده‌ایم و چون عاشق هستیم باید ازدواج کنیم و بعد هم با هزاران عقده‌ی بیدار و خفته به زیر یک سقف رفتییم
بسیار دور از هم قد کشیدیم. انقدر که دیگر نگاه‌مان نیز یکدیگر را خوب و درست ندید و نگاه‌های انسانی جای خود را به نگاه جنسیتی دادند درهمه جا. در محل کار، در محافل فرهنگی و علمی و حتی جلسات سیاسی .

و من باید تقاص همه‌ی این فاصله ها را بپردازم . تقاص دوری از تو و بر صخره‌ای دیگر قدکشیدن را . تقاص تو را ندیدن و نشناختن را .

باید که تنم بلرزد وقتی هوا تاریک می‌شود و من تنها در خیابانم؛ وقتی دنبال کار می‌گردم؛ وقتی تاکسی سوار می شوم .

اینجا یک مستراح عمومی است به وسعت یک کشور.

آخر سالیان سال است که در همه جای دنیا، فقط مستراح‌ها را زنانه و مردانه کرده‌اند.

مثل آن مسجد بین راهی تنهایم... هر کس هم که می آید مسافر است می شکند... هم نمازش را، هم دلم را... و می رود.